Degrengolada

Czasami ludzie się rozstają i robią to z klasą. Rozpada się związek, ale zostają dobre wspomnienia. Jest wspólna herbata na neutralnym gruncie, uśmiechy, może nawet sentymentalne: „Pamiętasz „księgowego” ze starego osiedla?” I następuje natychmiastowe śmieszne skojarzenie, dlaczego o nim mowa. Jeśli są dzieci, to wszystko odbywa się tak, żeby one widziały, że mama i tata to wciąż ludzie – nie jakieś rozwodowe potwory. W takich sytuacjach dzieci myślą sobie: „Fajnie, że nie muszę wybierać, czy bardziej kocham mamę czy tatę, bo oboje zachowują się jak dorośli, przynajmniej raz w życiu.”

Ale, no cóż, są i inne przypadki. Weźmy na przykład taki związek: zero dzieci, zero domu, zero sensu. Ot, historia, jak te promocje w supermarkecie: “Kup jedno życie, a drugie gratis, bez gwarancji.” Nagle jedna strona mówi „dość”, a druga włącza tryb zemsty jak w tanim serialu. Zaczyna się pisanie dramatycznych postów na Facebooku typu: „Niektórym to tylko się wydawało, że są kimś!”.

I wtedy zaczyna się prawdziwy cyrk. Ta „porzucona” strona nagle przypomina sobie o każdej możliwej krzywdzie. Nagle dwa lata temu źle posłodziłaś herbatę? To był znak, że się to rozleci! Nie kupiłaś biletu na koncert? Pewnie zdradzałaś! Cała ta zemsta sprowadza się do tego, że osoba nie potrafi pogodzić się z jednym prostym faktem: „wiele elementów nie grało w tej relacji”.

Na koniec zamiast kilku wspomnień zostaje wielkie NIC. Żadnych sentymentalnych pamiątek, żadnych „czasem było fajnie”, tylko spalony grunt i historia, którą obie strony chcą wyprzeć z pamięci. Ale za to znajomi mają używanie – bo z takich fars zawsze wychodzą najlepsze anegdoty przy winie.

Zaczynają się pocieszenia. Ale nie takie zwykłe, „wszystko będzie dobrze”, tylko klasyczne: „Oj, stary, nie przejmuj się, moja była to dopiero była wariatka!” albo „Słuchaj, ja to miałam takiego eksa, że jak zerwaliśmy, to trzy miesiące pisał do mnie listy wierszem. Wierszem, rozumiesz? O tym, jak bez niego zginę w otchłani samotności!”

I wtedy następuje parada historii o byłych partnerach. Jedna znajoma opowiada, jak jej eks rzucił pracę, bo stwierdził, że chce zostać DJ-em, chociaż nie miał ani sprzętu, ani słuchu muzycznego. Ktoś inny wspomina eks-żonę, która zleciła napisanie książki o nim, przedstawiając go w krzywym zwierciadle i sądziła, że jeśli rozprowadzi ją wśród jego znajomych, to zniszczy mu życie, tak się oczywiście nie stało, wydała tylko pieniądze i ośmieszyła się sama przed sobą, pokazała że jest słaba i nie ma charyzmy. Okazuje się, że każdy miał w swoim życiu jakiegoś frustrata albo frustratkę, co to nie mogła się pogodzić z tym, że życie toczy się dalej.

Niestety świat jest pełen ludzi, którzy nie potrafią rozstać się z godnością, i że w sumie – no cóż – wszyscy czasem trafiają na kogoś, kto powinien mieć wytatuowane na czole: „Nie zbliżać się, wybuchowy!”

Taki ktoś nie może przeboleć, że osoba, która odeszła, zamiast tonąć w smutku i rozpaczy, nagle kwitnie jak kwiat na wiosnę. To taki klasyczny schemat: “Jak to, on/ona ma czelność być szczęśliwy/a po mnie?!” Przecież według ich logiki, po rozstaniu powinieneś siedzieć w kącie, słuchać smutnych piosenek i codziennie aktualizować status na Facebooku: “Ciężko jest, ale jakoś się trzymam.” Tymczasem, co widzą? Zdjęcia z wakacji, nowa fryzura, promienny uśmiech, a nawet o zgrozo ktoś nowy na horyzoncie. Katastrofa!

I wtedy zaczyna się prawdziwe show. Osoba, która nie potrafi tego przełknąć, nagle zaczyna snuć teorie spiskowe: “No pewnie, zniszczył/a mnie i teraz udaje, że życie jest piękne.” A najgorzej, gdy dowie się, że ex zaczął spełniać swoje marzenia. Zaczyna się lawina zgryźliwych komentarzy: “O proszę, nagle ma czas i pieniądze na podróże” albo “Ta cała joga i mindfulness? Pewnie robi to, żeby udawać, że jest oświecony/a.”

Taka frustracja to nie tylko zazdrość – to prawdziwy dramat ego. W głowie takiej osoby nie mieści się, że można być szczęśliwym bez niej/niego. A co gorsza, że ktoś mógłby się w ogóle rozwijać, gdy już nie musi słuchać jej/jego narzekań.

W efekcie końcowym ta osoba staje się swoim największym wrogiem. Podczas gdy ex żyje swoim najlepszym życiem, ona siedzi w domu, scrolluje media społecznościowe i narzeka znajomym, że “takiego braku lojalności to jeszcze nie widziała”. A znajomi? Słuchają z jednej strony, a z drugiej próbują nie wybuchnąć śmiechem, bo – umówmy się – to, że ktoś po rozstaniu znalazł szczęście, to raczej sukces niż powód do rozpaczy.